Afscheid van Gwen

Vandaag namen we in cc De Kern afscheid van Gwen, een studente die hier drie maanden stage liep.

Als een volleerd cc-medewerkster smeet ze zich de afgelopen maanden in de organisatie en promotie van de Music for Life POOL PARTY, de programmatie van een tournee van striplezingen, zocht en vond ze tal van verdeelpunten voor onze brochures, schreef ze filmtekstjes, maakte tientallen vergaderverslagen (ook dat hoort er soms bij), kwam rond met hapjes op het nieuwjaarsconcert, deed mee de kassa en de avondpermanenties,… Kortom, Gwen draaide uitstekend mee in de werking van ons cultuurcentrum.

Om haar te bedanken voor drie leuke maanden gaven we Gwen vrijdagmiddag nog een klein geschenkje. Onze directeur hoopt stiekem dat ze volgend jaar ook haar eindejaarsstage in De Kern komt doen.

Hoe dan ook: een dikke merci aan Gwen. Zij heeft naar eigen zeggen een leerrijke stage achter de rug en wij hadden er drie maanden lang een enthousiaste, leuke en hardwerkende collega bij.

Succes, Gwen!

Het cc De Kern-team

Beter laat dan nooit!!!

De première voorstelling van Mira’s nieuwe en tweede full CD was een succes! De zaal was tot de nok gevuld en het publiek was zeer enthousiast. Mira slaagt er weer in om enkele nummers op haar CD ‘stukken van mensen’ te plaatsen die tekstueel zeer goed in elkaar zitten. Grenzen, ‘Gatplakker’ en ‘checken, checken, checken’ zijn de meest toegankelijke, en misschien zelf dansbare, nummers. Hierbij wil ik wel toevoegen dat ik nog een grotere fan ben van de vorige CD. Jammer dat ik het einde van de voorstelling heb gemist wegens heftig opkomende buikgriep. Ik ben ook zeer benieuwd naar wat ze deze zomer gaat brengen. Tijdens zomer optredens neemt ze Stoffel Verlackt mee op drum. Dit lijkt mij een sublieme combinatie van muzikanten.

Kort samenvatten: zeer leuk concert; Mira is een fijne madam (op en naast het podium); goede muzikanten en goede sfeer. Misschien staat Mira binnen twee jaar opnieuw op het podium van de kern met haar derde CD!?!

Voor cc de kern/ Steven

Ramsey for president!

Op 2 april ontvangen we Ramsey Nasr in cc De Kern voor de tweede voorstelling van de lezingenreeks De Vraagstaart van Proust van dit seizoen (de eerste is op 5 februari met Tom Naegels).

Mede door uw hulp is Ramsey Nasr op dat moment misschien wel 'Dichter des Vaderlands'.
Ramsey geeft zelf tekst en uitleg bij die wedstrijd. "Ik ben in de running om Dichter des Vaderlands te worden. Dat betekent dat ik, als ik verkozen zou worden, de komende vier jaar ondermeer gedichten zou schrijven over Nederland, naar aanleiding van de grote nationale gebeurtenissen of simpelweg in verband met de algehele situatie waarin Nederland de laatste jaren verkeert. Een soort stadsdichter, maar dan op grotere schaal. Ik beken: ik zou heel graag Dichter des Vaderlands worden. Ik zie het als een ideale manier om poëzie de maatschappij binnen te lokken, en vice versa. Zoiets is al een tijdlang mijn droom."

Je stem uitbrengen voor Ramsey Nasr (of voor een van de andere vier kandidaten, waaronder Joke Van Leeuwen) kan nog tot en met 27 januari via http://www.dichterdesvaderlands.nl/read/stemmen

Tot slot het prachtige gedicht dat hij voor deze gelegenheid schreef.

ik wou dat ik twee burgers was
(dan kon ik samenleven)


en dit is mijn gedicht, komt u binnen
let niet op de galm, wees niet bang
laat ons beginnen in leegte
welkom in mijn krater van licht

ooit kwamen wij samen, u en ik, weet u nog
koel leefden wij op in de glans van een roemer
onze schaduwen als helder kristal
onze roem even terloops als de lichtval
op de brief van een windstille vrouw

goudbestoft waren wij
bleek, bijna doorschijnend van liefde waren wij
wij loken de ogen voor de ander

en wij hielden van boetedoen
vroeg iemand hoe het met ons ging
dan zeiden we naar waarheid
we schamen ons kapot, meneer
wij waren er heilig van overtuigd
dat wij ooit onze bloedeigen heer
zelf met gesels ineengeslagen
en op eigen houtje gekruisigd hadden
de apocalyps stond bij voorbaat
als straf op ons netvlies gebrand

en wat is er gebeurd in die paar eeuwen
dat wij even de andere kant opkeken?

ik wilde u graag een vaderland tonen
vormvast, zuiver en met volgehouden metaforen
een gedicht kneden over ons, maar toen ik begon
moest ik toezien hoe hier het ene volk
het andere spontaan begon te vagen
als twee onverenigbare republieken

hoe kwamen wij zo snel van nietig tot lomp
van weerschijn tot alomaanwezige schreeuwhomp?
hoe kon uit zuinige rupsen dit hummervolk opstaan?

ze zeggen: omdat god verdween - onze vader
had besloten nog wat onzichtbaarder te worden
dan hij al was, kijken of dat kon, nee dat kon niet
weg was god
en in dit stilleven met grote afwezige
stonden nu de verbijsterde nederlandenhun monden nog vol van vergankelijkheid
vol wuftheid en alom gewaardeerd doodsverlangen

al hun ijdelheid was ijdelheid gebleken
al hun schijn, hun gekoesterde slijk, heel dit spiegelpaleis
dat men ooit voor oneindigheid hield
werd nu voorgoed onbewoonbaar verklaard
je hoorde de rijp op hun zielen kraken

en uit dat gat – daar werden wij geboren
kevin, ramsey, dunya, dagmar, roman en charity
als bij toverslag kwamen wij tevoorschijn
bungeejumpend, met oranje opblaashamers
gillend en krijsend en antidepressief
of zwijgend voor een breezer gegangbangd
welkom in nederland vakantieland

ja dat krijg je ervan, dit volk houdt men over
wanneer je de schuld uit ons lijf ramt
we vullen de holte met glimmende leegte

tussen psalmenzangers en pillenslikkers
tussen het goud en het blingbling
vond ik een land dat werd opgeheven

dit land is de wraak van de voorvaderen
als een beeldenstorm razen zij in ons voort
maar het bestaat – zoals ook het verband
tussen kinderstring en boerka bestaat
tussen karnemelk en comazuipen: hol en bol
schuiven wij onze eeuwen ineen

elkaar opheffen is onze kracht
wij streven van nature naar leegte
zoals een cycloop naar diepte snakt

ziet u, een vaderland wilde ik u tonen
niet deze woestijn van oneindige vrijheid
maar hier wonen wij, en hoe mooi zou het zijn
als iemand ooit als een tweedehands godheid
rijm voor rijm een land zou bouwen
voor dit volk dat zijn volk mist

hier, in de open kuil van onze ziel
juist hier zou iets groots kunnen worden verricht
laat ons beginnen met een gedicht


cc De Kern/Jan

Theater Stap - te gast met BLACK WRAP op do 22 januari in onze schouwburg

Wouter Hillaert, theaterrecensent van De Morgen, was vorig jaar te gast op Klara. Hij sprak er over de dans-/theater-/muziekproductie Black Wrap van Stap. Hieronder het uitgeschreven interview. En omdat we toch bezig zijn: dààronder de recensie van Hillaert, die nadien in De Morgen zelf verscheen. Wij herinneren ons van de voorstelling krachtige beelden, een straffe Jordens, en het gevoel van warme ontzetting - eigen aan die paar keer per jaar dat je een ècht straffe voorstelling meemaakt.

cc De Kern/Max

Interview van Herman De Winné met Wouter Hillaert

I: Wat heb je dan gezien?
W: Enfin, na dat openingsbeeld krijg je een heel divers pallet van, ja stukjes tekst.
Je hebt die Jempie Vermeulen die naar voor treedt en gewoon verschillende steden, Europese steden, begint op te sommen waar hij dan geweest zou zijn. Parijs komt altijd terug. Daar heeft hij een oude liefde zitten die hij zelf veel mooier voorstelt dan ze moet geweest zijn.
Je hebt daarna Filip Jordens, die ja, over zijn eigen luiheid, moeheid praat en die soort baudelairachtige sfeer komt in heel veel tekstfragmenten terug, maar de nadruk van de voorstelling ligt vooral op de bewegingssequenties die ze daar tussen hebben. Ja, ze proberen te dansen, gymnastiek te doen terwijl ze daar helemaal niet zijn en dat geeft een soort ... Ze leveren zichzelf eigenlijk uit aan de kwetsbaarheid, aan hun eigen onvermogen samen.
I: En waar leidt dat naar?
W: Tot een verrassend, vrolijke voorstelling. Op bepaalde momenten ... Je krijgt een soort speelplaatsgevoel van volwassene mensen die een soort hanegevechten doen op één been of borststoten tegen elkaar, of radslag proberen, En die combinatie tussen een soort van donkerheid in de tekst en een lichtheid in beeld die af en toe ook gecontrasteerd wordt met een grote grimmigheid. Je hebt bijvoorbeeld die Saïd Gharbi die met Vermeulen aan de haal gaat en zijn gezicht vast neemt in de armen, in de handen en dan ja, plots hem tegen de grond werkt. Die heel verschillende sferen, tonen, er zit echt geen lijn in, in de voorstelling, behalve dan misschien in net die hulpeloosheid waar ze bijna bewust op zoek zijn naar gegaan en waar ze zichzelf aan uit leveren, waardoor je een heel menselijke voorstelling krijgt die echt raakt en dan vooral ...
I: Da’s misschien ook de betrachting geweest van de regisseur Luk Nys? Want we moeten zijn naam ook laten vallen.
W: Ja, voilà, dat klopt. Ik was vooral daar door verrast. De laatste voorstelling die ik van hem zag was rond een ... rond het gevangen zijn, in gevangenissen. Een heel steriele voorstelling voor dat onderwerp, maar hier heb je echt het tegendeel. Het is een soort vitalisme rond de dood, zoals je die ook soms ziet in Zuid-Amerikaanse rouwprocessies of een soort viering van het gebrek. Tegelijkertijd een soort repetitie van menselijke uitwisseling. Het heeft niets esthetiserends, wel integendeel. Net die grote spontaniteit raakt het geheel erg.
...
Het is, het lijkt op een amateuristische voorstelling, maar dat is het niet. Het heeft iets intercultureels, maar daar gaat het ook niet om. Je krijgt een, ja, heel genereuze, warme, ja, zonder dat het echt gezellig wordt, voorstelling die gaat over menselijke uitwisselingen, hoe het lastige leven in het gezicht te krijgen met groot geloof in het gezamenlijke sterkte en eigen kunnen.

Verslag van radio-interview op Radio Klara, dinsdag 11 maart 2008 om 13u15


ONTWAPENDE KWETSBAARHEID

Niet de vaste Stapacteurs delen de scène in dit kleinood van regisseur Luk Nys, wel vijf artiesten uit diverse disciplines. Drie van hen zijn blind, maar vooral zijn ze allemaal sterfelijk. Droevig? Nee.

Leven met een beperking (vooral de dood zelf) wordt in Black Wrap toch vooral vitalistisch begrepen. Grapjes, dansjes en liedjes geven deze ontmoeting van vijf zo’n ongedwongenheid dat de scène een speelplaats wordt, één grote repetitie van intermenselijke verkenning. Voortdurend zit het op het randje van amateurisme, van wat je in het theater niet doet. Soms is het zelfs helemaal geen zicht, zoals de stuntelige acrobatietjes van Gharbi met sopraan Noemie Schellens, reikend naar de hoogte.

Maar net dat je-m’en-foutisme maakt Black Wrap zo bijzonder, zo buiten alle kaders. Terwijl ‘fout’ in veel ander theater vaak past in een gezochte ironie of kitsch, zorgt dat hier voor een kwetsbaarheid die ontwapenend dicht bij de performers blijft. Ze raken niet om hun blindheid, maar met hun kinderlijke levenslust. Als in een latino rouwfeest treuren ze om wat niet meer is, maar vieren ze vooral hoeveel kansen op verrijkend contact en collectieve bevrijding er daarnaast nog overblijvend.
Mooi, verrassend.

De Morgen, 19 maart 2008, Wouter Hillaert