Hun Kramp in het Park had ik niet gezien twee jaar geleden, maar verleden jaar zag ik wel de “remix” herwerking van Thuis van Hugo Claus, hier om de hoek in jc Vizit. Toen was ik al onder de indruk van deze junge hunden die zich De Wüsten noemen. En dit jaar bijten ze keihard terug met een volledig nieuwe eigen voorstelling, onder regie van dramaturge Layla El-Dekmak, in een eindregie van Vrouwe Elektra herself, Nathalie Lepage. Techniek wordt volledig verzorgd door een nieuwe lichting Sabbattini stagiairs. Het stuk begint in echte “Saw” stijl: 6 jonge honden worden in een vreemde ruimte gesmeten waar ze in een raar soort kwis terecht komen. Telkens weer worden er directe vragen gesteld en worden ze gedwongen zichzelf ook in vraag te stellen. Keuzes moeten worden gemaakt, knopen moeten worden doorgehakt, want volwassen worden, dat moeten we toch allemaal...?
Wie zijn ze, wat doen ze en wat willen ze worden? Vragen waar elektra acteurs Silke, Elias, Shana, Raf, Tessa en Robbert mee aan de slag moeten onder hun aliassen. Quizmaster is het (voor het publiek onzichtbare) schaap van de affiche, met een hoofd met 101 personaliteiten. En zo worden de deelnemers stap voor stap hun eigen regisseur die de routes van het leven zelf moeten uitstippelen en al dan niet volgen.
En wie wint er dan de kwis? Dat zal je zelf ergens in de nabije toekomst moeten gaan bekijken (bijvoorbeeld op 11 mei in de Rataplan). De foto’s krijgen jullie wel al mee…
cc De Kern \ Luther
vrijdag 22 april 2011
Le Trio Perdu
De Kern sprak met Kevin Van Staeyen - lieve mens, muzikaal genie en bezieler van Le Trio Perdu.
Hallo Kevin. Wij kennen jou vooral als bezieler van Le Trio Perdu, maar niet iedereen kent LTP. Omschrijf jezelf eens?Vanaf mijn drie jaar speel ik viool. Het is echt mijn passie. Mijn ouders vonden een viool te duur, maar ik bleef maar zagen tot ik er één had. Daarna steunden mijn ouders mij in het beoefenen van mijn hobby. Eerst heb ik een klassieke opleiding gevolgd, daarna heb ik mij vooral gefocust op andere stijlen. Eerst was dit Amerikaanse Bluesgrass. Vanuit deze stijl ben ik vlot overgegaan naar Folk, voornamelijk Hongaarse en Oost-Europese folk om te belanden bij de klezmer. Trio Perdu bestaat uiteraard uit meer leden buiten jou (ik gok nog twee andere). Wie zijn dit? En toch, oorspronkelijk speelden we met vier muzikanten. De oorspronkelijke leden waren Joachim Saeren (piano), Sven Van Staeyen (gitaar) en Herman Storms (drum). We vonden dat kwartet niet voldoende frivool klonk en hebben de groep dan herdoopt tot Le Trio Perdu. (lacht) De groep is ongeveer 15 jaar geleden ontstaan in het café dat ik toen uitbaatte in Hoboken. Het café droeg de naam Le Pays Perdu. Er stond een vleugel piano waar ikzelf maar ook de klanten zeer vaak op speelden. Aangemoedigd door de vaste klanten zijn we dan een echte groep geworden die van café tot café trok om daar op te treden. Heeft Trio Perdu altijd dezelfde leden gehad? Of hebben jullie veel wissels gehad in de groep? De enige die er vanaf de begin jaren heeft blijven spelen ben ik zelf. We hebben al verschillende formaties gehad. De laatste formatie bestaat ongeveer 4 jaar en is volgens mijzelf ook de meest succesvolle tot hiertoe.
Welke muziek spelen jullie nu? Zeer belangrijk om te weten is dat we ons niet vastpinnen op één genre, we verkiezen steeds om ons te focussen op een bepaalde periode. We spelen muziek van tijdens het interbellum (1918-1940). En dan gaat het om Klezmer, Gipsy, Ierse Folk,… dit hebben we tijdens ons Immigrants programma het voorbije jaar in cc De Kern gebracht. Om deze muziek te kunnen spelen moet je beschikken over straffe muzikanten. Tijdens deze periode speelden muzikanten immers onversterkt. Alles is akoestisch en dat zorgt ervoor dat je de kleinste foutjes merkt. Zonder de geluidstechniek van vandaag kan je je zulke fouten niet veroorloven. Het is onze keuze om terug te gaan naar de roots van de folk. Tijdens deze periode werden ook de allereerste opnames op plaat gemaakt. Hiervoor moest je in de tijd ook een goede muzikant zijn, want alles werd in één take opgenomen. Dat merk je bij sommige jazzplaten van toen. De platen bevatten kleine fouten, maar zijn puur. Jokke Scheurs, onze gitarist, kan zich hierin helemaal vinden. De muziekopnames van tegenwoordig zijn geknipt en geplakt en worden heel hard geproduced om er iets goed van te maken. Dat kon vroeger niet. Waar zien we jullie het meeste aan het werk? In België. Omdat dit zo’n klein land is ben je genoodzaakt als muzikant om overal te spelen. Anders kan je niet overleven. Overal dus waar ze je vragen. Dit kan een huiskamer zijn, een trouwfeest, een café, een cultuurcentrum of een groot festival. Soms zijn dit vreemde speelplekken, soms geweldige locaties. Enkele weken geleden hebben we in een huiskamer gespeeld waar er maar liefst 80 man was. De sfeer was er fantastisch. Eén van onze betere optredens. In Engeland vind je ons ook vaak terug. We hebben ook al enkele keren in Frankrijk (vooral het zuiden), Spanje en occasioneel eens in Duitsland gespeeld. Alleen in het Gentse spelen lukt ons maar niet… dat blijkt een te moeilijke grens te zijn om over te steken. Jullie speelden al meerdere malen in en rond de schouwburg van cc De Kern. Wat mogen we ditmaal verwachten?Jan De Smet van ‘De Nieuwe Snaar’! Ik had al langer goesting om eens iets samen met hem te doen, omdat ik wist dat hij ook met oude opnames bezig was. Toen ik de eerste keer bij hem op bezoek kwam hingen er in zijn veranda enkele oude Coca Cola reclameborden. Ik ging terug in de tijd en waande mij in de jaren ’30 van Amerika. Jan liet zeer veel onbekende opnames horen waar ik, als muziekfreak van deze periode, nog nooit van had gehoord. Hij heeft zeer veel kennis van muziek uit het interbellum. Dit brengt hij jammer genoeg nooit tijdens een optreden van de nieuwe snaar (lacht).Het fijne aan Jan is ook dat hij mij helpt met mijne nieuw project Nerd (Nerdy Business) waarmee ik het volgende seizoen mee ga toeren, en oa in de Nova sta, heb ik begrepen. (Lacht fijntjes.) Hoe heb je Jan De Smet kunnen overtuigen om mee te spelen met jullie? Via via heb ik zijn nummer gekregen. Ik belde hem op en stelde mijzelf voor. Waarop hij meteen antwoordde: “Kevin van ‘Le Trio Perdu’? Ik heb jou al een aantal keer zien optreden. Jullie zijn een zeer fijne groep met geweldige nummers.” Blijkbaar is Le Trio Perdu dus bekend in het muzikantenwereldje, nu enkel nog bij het grote publiek en dan zijn we er! Toen ik de vraag stelde om iets samen te doen was hij direct enthousiast. Ik kijk zelf ook al erg uit naar de repetities met hem te samen. Wat verwacht je zelf van het concert? Een moeilijke vraag! Ik verwacht dat we ons goed gaan amuseren op een podium en hopelijk straalt dit ook af op het publiek. Ik heb zelf nooit al te grote verwachtingen. Het belangrijkste is met plezier op een podium staan en ik hoop dat ik dit mijn hele leven kan blijven doen. Wil je nog graag iets meegeven aan de bezoekers van cc De Kern?Plezier maken is minder complex dan we denken. Muziek beluisteren, naar een concert gaan kijken kan al voldoende zijn. Je moet het niet steeds te groots bekijken. Het zit hem allemaal in de kleine details. In Spanje muziek maken aan een kampvuur kan veel fijner zijn dan een skireis met alles erop en eraan. Ik hoop dat mensen ook terug grijpen naar fijne tradities zoals een gezellig buurtfeest, gezelschapspellen spelen met elkaar, muziek maken,… Dat moet volgens mij ook het doel zijn van een concert. Je moet een goed gevoel naar huis laten gaan. Als dat het geval is, dan vertellen de mensen het ook door aan anderen, toch?
Daan in Wilrijk. Dat brengt een hoop herinneringen naar boven. Mag ik effe nostalgies worden dan, daan, dan...?
Waar is de tijd…? Ik leerde Daan kennen toen hij nog graficus pur sang was. Hij werkte voor de reclame- en de muziekwereld. Artwork voor platenhoezen en affiches ontwerpen, dat deed hij. Hij was zelfstandig, de naam van zijn eenmansfirmaatje veranderde dikwijls en grappig van namen (Brood en Spelen was er één van, het logo stelde een rijdende broodrooster voor in de vorm van een brood). Hij was ook resident artworkdesigner in de Pacific, de enige underground plek die ertoe deed in ’t Stad, waar je moest (geweest) zijn en ik ook veel uitging natuurlijk. Nadien zag ik hem terug op Zurenborg waar ik cafewerkte en hij frequenteerde. Wat gezamenlijke vrienden deden de rest. Hij was ook al een tijd “met muziek bezig” en speelde in een hele reeks obscure projectjes. Als hij een muzikaal idee kreeg vroeg hij aan iemand een telefoon en zong of sprak zijn eigen antwoordapparaat vol. Dat was nog maar het begin van het mobiele-bellen-tijdperk. Zelf had hij alleen een “vast” toestel. Toen hij erachter kwam dat ik wat mensen in de muziekwereld kende, stak hij mij een cassette toe, die ik doorspeelde aan iemand van Play It Again Sam. Die vonden het wel okee, maar niet om uit te brengen op hun label, zo klonk het toen (Daan zei me vandaag dat die cassette onder de naam DEAN was gemaakt, omdat dat internationaler klonk). Oh ironie natuurlijk, want na een lang traject van zijn eigen Tracks label, een distributiedeal met Lowlands en de bling van Bang! landt hij uiteindelijk bij… jawel, datzelfde P.I.A.S. Toen hij een huis kocht in Berchem (en er daarna een full CD aan opdroeg) en dat ging verbouwen resideerde hij een paar maand op mijn appartement (omdat ik vond dat het hier in de winter te koud was en ik warmere, tropische oorden ging opzoeken). Waar is inderdaad de tijd…?
Anyway... Daan speelde op 6 april Wilrijk PLAT met zijn Simple tour (de unplugged herwerkte en ontblote versies van zijn beste nummers) samen met Isolde Lasoen op vibrafoon en (veel) percussie en de cellovirtuoos Jean-François Assy (begenadigd muzikant voor o.a. Yann Tiersen, Arno, Jasper Erkens, Alain Bashung…). Ze noemen Daan de Johnny Cash van de lage landen. Muzikaal en erg gedeeltelijk kan dat misschien wel zo zijn maar hij speelt met woorden zoals een schalkse Gainsbourg vind ik. Daarnaast berijdt hij perfect de tandem gitaar-piano en speelt ook alle troeven van zijn divers stemtimbre uit.
Deze akoestische versies geven absoluut een meerwaarde aan zijn nummers. De virtuositeit van de muzikanten doen de rest. Daan’s bindteksten zijn echt grappig. Het Nic Nac smijten naar het publiek na het scanderen van ABC 123 van Simple en “Dat verdient een koekjeuh!” is hilarisch. Ontroerend is dan weer de versie van Swedish Designer Drugs die gebracht wordt samen met Misses Lasoen als een verliefd koppeltje op de rand van het podium. De covers van zijn eigen Dead Man Ray en Tim Hardin kleuren de rest van het plaatje mooi in. Ik ben geen fan van Daan en toch was dit een fan-tastisch concert… Niet voor niks kwamen er twee bissen en twee staande ovaties van het erg enthoesiaste publiek.
