Alice Nahon, een 'vertel-het-voort' vertelvoorstelling...
RVT Bloemenveld, polyvalente zaal, donderdag 4 juni 2009 in de namiddag
Alice Nahon (Antwerpen, 1896–1933) [nahon: oud Frans voor klein broos vogeltje]
Verteller Rob van der Wildt creëert een wonderlijke vertelvoorstelling rond Alice Nahon, ‘dichteres van het vaak ongemakkelijke leven’. Wie alleen gedichten en proza verwacht is er aan voor de moeite. De luisteraar/kijker wordt moeiteloos meegezogen in een fijn stukje poëziegeschiedenis dat aangevuld wordt met een heel aantal gedichten maar ook met muziek, verhalen, legendes, anekdotes, oude foto’s, nog oudere originele publicaties en… zelfs pikante details over haar turbulente liefdesleven. Want haar schrijfsels mochten dan braaf zijn of zo overkomen, haar leven was dat absoluut niet. Alice was een soort van stadsnomade die enorm veel tijd doorbracht met vrienden en gelijkgezinden en wat de liefde betreft –want eigenlijk gaat de voorstelling gewoon over l’amour- was ze gulzig maar ook heel possessief. Menige kerel werd verliefd op haar en vice versa, maar verliefd zijn was niet genoeg voor haar. Zij wilde meer maar haar vrijers vluchtten dikwijls van haar weg. Haar biograaf maakt melding van meer dan 20 liefdes, in die tijd toch ongewoon, vooral dan nog gezien haar korte leven en zeven jaar opsluiting in een instelling.
Was Paul Van Ostaijen één van die liefdes? Zeker is dat Van Ostaijen een veel modernere tijdgenoot was die ook veel in Antwerpen verbleef. En hoewel hij kritiek had op haar werk zou je zelfs kunnen zeggen dat ze misschien wel door hem beïnvloed was; vooral de ritmes in haar gedichten doen erg Van Ostaijen’s aan…
De verteller swingt echt door Alice Nahon’s geschiedenis en brengt odes aan haar dichtkunst met vrije vertalingen van nummers van Billie Holiday (My Man) of Janis Joplin (Me and Bobby McGee) of door regelmatig af te wijken van de verhaallijn met poëtische improvisaties en tenslotte door muziek van onder andere Edith Piaf en Lucienne Boyer te gebruiken. De namiddag wordt afgesloten met Boyer’s versie van “Parlez-moi d’amour”, een passend en treffend einde. Het (overwegend) senioren publiek zingt en neuriet mee:
… Il est si doux
Alice Nahon (Antwerpen, 1896–1933) [nahon: oud Frans voor klein broos vogeltje]
Verteller Rob van der Wildt creëert een wonderlijke vertelvoorstelling rond Alice Nahon, ‘dichteres van het vaak ongemakkelijke leven’. Wie alleen gedichten en proza verwacht is er aan voor de moeite. De luisteraar/kijker wordt moeiteloos meegezogen in een fijn stukje poëziegeschiedenis dat aangevuld wordt met een heel aantal gedichten maar ook met muziek, verhalen, legendes, anekdotes, oude foto’s, nog oudere originele publicaties en… zelfs pikante details over haar turbulente liefdesleven. Want haar schrijfsels mochten dan braaf zijn of zo overkomen, haar leven was dat absoluut niet. Alice was een soort van stadsnomade die enorm veel tijd doorbracht met vrienden en gelijkgezinden en wat de liefde betreft –want eigenlijk gaat de voorstelling gewoon over l’amour- was ze gulzig maar ook heel possessief. Menige kerel werd verliefd op haar en vice versa, maar verliefd zijn was niet genoeg voor haar. Zij wilde meer maar haar vrijers vluchtten dikwijls van haar weg. Haar biograaf maakt melding van meer dan 20 liefdes, in die tijd toch ongewoon, vooral dan nog gezien haar korte leven en zeven jaar opsluiting in een instelling.
Was Paul Van Ostaijen één van die liefdes? Zeker is dat Van Ostaijen een veel modernere tijdgenoot was die ook veel in Antwerpen verbleef. En hoewel hij kritiek had op haar werk zou je zelfs kunnen zeggen dat ze misschien wel door hem beïnvloed was; vooral de ritmes in haar gedichten doen erg Van Ostaijen’s aan…
De verteller swingt echt door Alice Nahon’s geschiedenis en brengt odes aan haar dichtkunst met vrije vertalingen van nummers van Billie Holiday (My Man) of Janis Joplin (Me and Bobby McGee) of door regelmatig af te wijken van de verhaallijn met poëtische improvisaties en tenslotte door muziek van onder andere Edith Piaf en Lucienne Boyer te gebruiken. De namiddag wordt afgesloten met Boyer’s versie van “Parlez-moi d’amour”, een passend en treffend einde. Het (overwegend) senioren publiek zingt en neuriet mee:
… Il est si doux
mon cher trésor, d'être un peu fou
la vie est parfois trop amère
si l'on ne croit pas aux chimères
le chagrin est vite apaisé
et se console d'un baiser
du cœur on guérit la blessure
par un serment qui le rassure
Parlez-moi D'amour…
cc De Kern / Luther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten