Zijn naam is Daan, James Daan
Daan in Wilrijk. Dat brengt een hoop herinneringen naar boven. Mag ik effe nostalgies worden dan, daan, dan...?
Waar is de tijd…? Ik leerde Daan kennen toen hij nog graficus pur sang was. Hij werkte voor de reclame- en de muziekwereld. Artwork voor platenhoezen en affiches ontwerpen, dat deed hij. Hij was zelfstandig, de naam van zijn eenmansfirmaatje veranderde dikwijls en grappig van namen (Brood en Spelen was er één van, het logo stelde een rijdende broodrooster voor in de vorm van een brood). Hij was ook resident artworkdesigner in de Pacific, de enige underground plek die ertoe deed in ’t Stad, waar je moest (geweest) zijn en ik ook veel uitging natuurlijk. Nadien zag ik hem terug op Zurenborg waar ik cafewerkte en hij frequenteerde. Wat gezamenlijke vrienden deden de rest. Hij was ook al een tijd “met muziek bezig” en speelde in een hele reeks obscure projectjes. Als hij een muzikaal idee kreeg vroeg hij aan iemand een telefoon en zong of sprak zijn eigen antwoordapparaat vol. Dat was nog maar het begin van het mobiele-bellen-tijdperk. Zelf had hij alleen een “vast” toestel. Toen hij erachter kwam dat ik wat mensen in de muziekwereld kende, stak hij mij een cassette toe, die ik doorspeelde aan iemand van Play It Again Sam. Die vonden het wel okee, maar niet om uit te brengen op hun label, zo klonk het toen (Daan zei me vandaag dat die cassette onder de naam DEAN was gemaakt, omdat dat internationaler klonk). Oh ironie natuurlijk, want na een lang traject van zijn eigen Tracks label, een distributiedeal met Lowlands en de bling van Bang! landt hij uiteindelijk bij… jawel, datzelfde P.I.A.S. Toen hij een huis kocht in Berchem (en er daarna een full CD aan opdroeg) en dat ging verbouwen resideerde hij een paar maand op mijn appartement (omdat ik vond dat het hier in de winter te koud was en ik warmere, tropische oorden ging opzoeken). Waar is inderdaad de tijd…?
Anyway... Daan speelde op 6 april Wilrijk PLAT met zijn Simple tour (de unplugged herwerkte en ontblote versies van zijn beste nummers) samen met Isolde Lasoen op vibrafoon en (veel) percussie en de cellovirtuoos Jean-François Assy (begenadigd muzikant voor o.a. Yann Tiersen, Arno, Jasper Erkens, Alain Bashung…). Ze noemen Daan de Johnny Cash van de lage landen. Muzikaal en erg gedeeltelijk kan dat misschien wel zo zijn maar hij speelt met woorden zoals een schalkse Gainsbourg vind ik. Daarnaast berijdt hij perfect de tandem gitaar-piano en speelt ook alle troeven van zijn divers stemtimbre uit.
Deze akoestische versies geven absoluut een meerwaarde aan zijn nummers. De virtuositeit van de muzikanten doen de rest. Daan’s bindteksten zijn echt grappig. Het Nic Nac smijten naar het publiek na het scanderen van ABC 123 van Simple en “Dat verdient een koekjeuh!” is hilarisch. Ontroerend is dan weer de versie van Swedish Designer Drugs die gebracht wordt samen met Misses Lasoen als een verliefd koppeltje op de rand van het podium. De covers van zijn eigen Dead Man Ray en Tim Hardin kleuren de rest van het plaatje mooi in. Ik ben geen fan van Daan en toch was dit een fan-tastisch concert… Niet voor niks kwamen er twee bissen en twee staande ovaties van het erg enthoesiaste publiek.
How deep was your fjord that night in Willrich?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten