Liefdesverklaring: Arlette van Overvelt: gij maakt straffe voorstellingen!
De Kern opent al enkele jaren op rij haar cultuurseizoen met een coproductie van luxemburg, Antwerp's finest als het om kindervoorstellingen gaat. Zo’n coproductie houdt in dat luxemburg een week in onze zaal repeteert, enkele try-outs speelt voor Wilrijkse scholen, en tenslotte ook hier in première gaat. Door omstandigheden kon ik er een week geleden op de première in onze schouwburg niet bij zijn, wat maakte dat ik mij gisteravond bevond in een zo’n typisch Vlaams cc, waar de chauffage nog niet aanstond, de tl’s vrolijk knipperden en flikkerden en 4FM luidkeels elke vorm van gezelligheid probeerde te bannen.
Dat die moodkillers er uiteindelijk niet in slaagden onze avond helemaal kapot te maken, had alleen vandoen met de kwaliteit van de voorstelling: Van drie oude mannetjes die niet dood wilden bleek opnieuw steengoed theater.
Arlette Van Overvelt (de bezielster, spil en regisseuse van het gezelschap) bevindt zich al enkele jaren op een erg moedige trip: ze wil kindertheater maken dat met zo weinig mogelijk conventies rekening houdt. Dat zowel inventief is als subversief, vrolijk en serieus, chaotisch en schoon uitgebalanceerd tegelijk.
Zo is Van drie oude mannetjes… erg verrassend en boeiend om naar te kijken. Rekwisieten krijgen onverwachte nieuwe functies toebedeeld. Het decor blijkt veel functioneler dan op het eerste zicht gedacht. En de schijnbare clash tussen de acteurs en een erg aanwezige drummer op het podium wèrkt. Inventief dus. Van Overvelts theater is subversief: net als in haar vorige stuk speelt ze met genderrollen – in deze voorstelling worden de drie oude mannetjes gespeeld door drie jonge actrices, met minimale schminktoestanden. Ruth Beeckmans die als een volleerde nonkel van Grauwel in haar kruis tast: dat is graaf. Dat ondermijnt. Dat is om heel hard mee te lachen.
En moedig natuurlijk: de tekst van Suzanne van Lohuizen gaat over de nakende komst van de dood en wat dat allemaal losmaakt: drie oude, vergeten mannetjes krijgen een brief waarin staat dat hun laatste dag is aangebroken. Alle onderdelen van het rouwproces passeren de revu, tot en met de finale aanvaarding. Maar eerst krijg je bvb de panische ontzetting te zien, ongelooflijk schoon vormgegeven in de lichaamstaal van een opgesloten aap in een dierentuin-kooi: de dwangneurotische bewegingen, het moeten opboksen tegen glazen muren, het ontbreken van elke vrijheid eens die laatste grens nadert: aangrijpend straf, op maat van een zesjarige.
Ach – ga dat gewoon zien. Met of zonder klein mannen erbij. En let aub niet op de aanwezige cultuurfunctionaris die naderhand aan de toog, Duvel in het hand, allerlei zwetsende verklaringen aflegt over hoe dit soort theater niet geschikt zou zijn voor de gemiddelde zesjarige kadee. De aanwezige kinderen in de zaal waren helemaal mee – van de drumsolo’s, over nonkel van Grauwel tot en met de Indische god Ganesha die op het einde in het schemerduister zijn opwachtig maakt: dit theater ging nààr en niet boven hun hoofden.
cc De Kern/Max
De Kern opent al enkele jaren op rij haar cultuurseizoen met een coproductie van luxemburg, Antwerp's finest als het om kindervoorstellingen gaat. Zo’n coproductie houdt in dat luxemburg een week in onze zaal repeteert, enkele try-outs speelt voor Wilrijkse scholen, en tenslotte ook hier in première gaat. Door omstandigheden kon ik er een week geleden op de première in onze schouwburg niet bij zijn, wat maakte dat ik mij gisteravond bevond in een zo’n typisch Vlaams cc, waar de chauffage nog niet aanstond, de tl’s vrolijk knipperden en flikkerden en 4FM luidkeels elke vorm van gezelligheid probeerde te bannen.
Dat die moodkillers er uiteindelijk niet in slaagden onze avond helemaal kapot te maken, had alleen vandoen met de kwaliteit van de voorstelling: Van drie oude mannetjes die niet dood wilden bleek opnieuw steengoed theater.
Arlette Van Overvelt (de bezielster, spil en regisseuse van het gezelschap) bevindt zich al enkele jaren op een erg moedige trip: ze wil kindertheater maken dat met zo weinig mogelijk conventies rekening houdt. Dat zowel inventief is als subversief, vrolijk en serieus, chaotisch en schoon uitgebalanceerd tegelijk.
Zo is Van drie oude mannetjes… erg verrassend en boeiend om naar te kijken. Rekwisieten krijgen onverwachte nieuwe functies toebedeeld. Het decor blijkt veel functioneler dan op het eerste zicht gedacht. En de schijnbare clash tussen de acteurs en een erg aanwezige drummer op het podium wèrkt. Inventief dus. Van Overvelts theater is subversief: net als in haar vorige stuk speelt ze met genderrollen – in deze voorstelling worden de drie oude mannetjes gespeeld door drie jonge actrices, met minimale schminktoestanden. Ruth Beeckmans die als een volleerde nonkel van Grauwel in haar kruis tast: dat is graaf. Dat ondermijnt. Dat is om heel hard mee te lachen.
En moedig natuurlijk: de tekst van Suzanne van Lohuizen gaat over de nakende komst van de dood en wat dat allemaal losmaakt: drie oude, vergeten mannetjes krijgen een brief waarin staat dat hun laatste dag is aangebroken. Alle onderdelen van het rouwproces passeren de revu, tot en met de finale aanvaarding. Maar eerst krijg je bvb de panische ontzetting te zien, ongelooflijk schoon vormgegeven in de lichaamstaal van een opgesloten aap in een dierentuin-kooi: de dwangneurotische bewegingen, het moeten opboksen tegen glazen muren, het ontbreken van elke vrijheid eens die laatste grens nadert: aangrijpend straf, op maat van een zesjarige.
Ach – ga dat gewoon zien. Met of zonder klein mannen erbij. En let aub niet op de aanwezige cultuurfunctionaris die naderhand aan de toog, Duvel in het hand, allerlei zwetsende verklaringen aflegt over hoe dit soort theater niet geschikt zou zijn voor de gemiddelde zesjarige kadee. De aanwezige kinderen in de zaal waren helemaal mee – van de drumsolo’s, over nonkel van Grauwel tot en met de Indische god Ganesha die op het einde in het schemerduister zijn opwachtig maakt: dit theater ging nààr en niet boven hun hoofden.
cc De Kern/Max
1 opmerking:
hey max temmerman,
dit doet zo'n deugd !
ik zou met je trouwen, ware het niet dat jij al getrouwd bent.
wie wil er nu geen man die zo achter je staat, van je werk houdt, begrijpt waar je mee bezig bent en wat je zoeken en vechten is...
alleen is je lief té straf om de concurrentie mee te durven aangaan, jammer maar helaas.
merci,
arlette
en dat we ze nog lang samen mogen maken !
Een reactie posten